özgürlük yürüyüşü 1

İNSANLIK YÜRÜYÜŞÜ ÖZGÜRLÜK YÜRÜYÜŞÜDÜR

İnsanlık tarihi, zincirlerini kırmaya çalışan ellerin tarihidir.

Marx’ın deyimiyle “insanlık, ancak kendi elleriyle yarattığı koşulları dönüştürerek kendini özgürleştirir.” Bu nedenle tarih, yalnızca iktidarların, sarayların, savaşların değil; aynı zamanda direnenlerin, paylaşanların ve düşünenlerin yürüyüşüdür.

Kadir Cangızbay’ın bakışıyla söylersek: insan, “yokluğun bilincine varan varlık”tır. Yani insan, eksikliğini fark ettiği anda harekete geçer. İşte o fark ediş anı, özgürlüğün ilk adımıdır. Çünkü özgürlük, sadece zincirlerin kırılması değil, aynı zamanda insanın kendi özüne, kendi yaratıcılığına kavuşmasıdır.

Bugün insanlığın yürüyüşü yeniden bir kavşaktadır. Sermaye, teknolojiyi, doğayı, emeği ve bilinci kuşatan dev bir kafes örüyor. Fakat Marx’ın gösterdiği gibi, her sistem kendi mezar kazıcısını da yaratır. İnsan, doğayı, emeği ve sevgiyi sahiplenme güdüsünün değil; dayanışmanın, birlikte var olmanın sezgisiyle yeniden tanımlar.

Cangızbay’ın dediği gibi “insan, kendine rağmen insandır.” Yani insan, kendi içindeki korkuyu, bencilliği ve umutsuzluğu aşabildiği ölçüde yeniden insan olur. Bu yüzden özgürlük, bir ideoloji değil; insanın insana dönüşme sürecidir.

Bugün dünyanın dört bir yanında –kadınların, işçilerin, köylülerin, doğayı savunanların yürüyüşü– aslında tek bir yürüyüştür: insanlık yürüyüşü.

Her bir adımda, “ben”in yerini “biz” alıyor.

Her bir çığlıkta, “kurtuluş” bireyin değil, insanlığın ortak talebi oluyor.

Evet, insanlık yürüyüşü bitmedi. Yalpalasa da, düşse de, her defasında yeniden ayağa kalkıyor. Çünkü insanlık, yıkıntılar arasından bile bir umut yeşertmeyi bilir.

Marx’ın tarih anlayışında olduğu gibi, özgürlük insanın kaderi değil, yaratısıdır.

Ve Cangızbay’ın diliyle söyleyelim:

> “İnsan, kendini insan kıldıkça özgürleşir.”

O halde umutla diyelim:

Dünya henüz bitmedi, insanlık hâlâ yürüyor.

Ve her adımında, özgürlüğe biraz daha yaklaşıyor.